Τα παιδιά πεθαίνουν περίπου όπως και τα περιστέρια, και μάλιστα το χειρότερο είναι ότι πολλά παιδιά πεθαίνουν από φάρμακα που τα περιστέρια δεν θα δοκιμάσουν ποτέ. Ο Άντρας το ήξερε αυτό, όταν εξέφρασε τις ανησυχίες του για τον πυρετό στην τεχνικό του εργαστηρίου. Αντιμετωπίζεται ακόμα σαν να είμαστε στον Μεσαίωνα. Ο γιατρός δεν έχει χορηγήσει ακόμα το βαρύ πυροβολικό των αντιβιοτικών.
«Είναι ανησυχητικό», είπε με συγκατάβαση η τεχνικός του εργαστηρίου. «Λένε ότι η γρίπη στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου πήρε πολύ περισσότερες ζωές απ’ ότι ο ίδιος ο πόλεμος – τουλάχιστον 20 εκατομμύρια.»
«Τα παραλέτε, δεν πιστεύω…»
«Όχι, αλήθεια, το διάβασα σε ένα περιοδικό που βγαίνει κάθε μήνα. Ένα επιστημονικό περιοδικό που απευθύνεται στο ευρύ κοινό… Είναι φοβερό αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και σήμερα πεθαίνει κόσμος από γρίπη και πανδημίες. Και πείτε μου τώρα, πως γίνεται και μέχρι σήμερα δεν έχει βρει κανείς κάποιο αποτελεσματικό φάρμακο που να είναι ιοστατικό και μη τοξικό…»
«Δηλαδή πιστεύετε ότι…»
Η τεχνικός του εργαστηρίου τον διακόπτει, «Ναι, νομίζω ότι το διάβασα και αυτό εκεί …»
Τώρα τη διακόπτει αυτός, «Το μωρό μας έχει μόνο πυρετό. Συνήθως, η ασπιρίνη την κάνει τη δουλειά της και είναι ακίνδυνη…»
«Όχι και τόσο ακίνδυνη», είπε αυτή. «Δεν έχετε ακούσει πόσο επικίνδυνα είναι τα σαλικυλικά, συνεπώς και η ασπιρίνη; Λένε πως έχουν πεθάνει παιδιά εξαιτίας της. Μεταξύ άλλων, μία από τις παρενέργειες είναι και η ακατάσχετη αιμορραγία… Νόμιζα ότι το γνωρίζατε…»
Υπάρχουν φορές που ο Άντρας πιάνει τον εαυτό του να κυριεύεται από μια επίμονη σκέψη: Τι άλλο πρέπει να γνωρίζω; Οφείλω να γνωρίζω ότι το παιδί μπορεί να αρρωστήσει. Οφείλω να του ρίξω τον πυρετό, αλλά αν δεν τα καταφέρω πρέπει να ξέρω πώς, που και πότε να ζητήσω βοήθεια. Οφείλω να γνωρίζω πού να απευθυνθώ για συμβουλές. Επιπλέον, οφείλω να γνωρίζω ότι όλα αυτά μπορούν να αποτύχουν παταγωδώς;!!
Όταν ο Άντρας ήταν στην ηλικία του Παιδιού, αργά και σταδιακά άρχισε να καταλαβαίνει πώς λειτουργεί ο κόσμος (πρώτα μέσα από τα παραμύθια). Του έκανε εντύπωση πόσο απλά είναι όλα, πώς υπάρχει μια λογική μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος. Σκεφτόταν ότι αν πράγματι είναι έτσι, τότε είναι αδύνατον να μην πετύχει τους στόχους του, αποκομίζοντας και μερικά πρόσθετα οφέλη στην πορεία. Έκτοτε όμως, ποτέ δεν ένιωσε ξανά αυτή την ατράνταχτη βεβαιότητα ότι τα πράγματα βαίνουν κατ’ ευχήν. Έτσι, και με την ασπιρίνη…
Τότε, ο Άντρας διάβασε προσεκτικά: «Ασπιρίνη» (Φαρμακοποιία για τα συστατικά και την περιγραφή δράσεων) παρενέργειες: σε κανονική δοσολογία, περίπου το 6% των ανθρώπων παρουσιάζουν κάποιες ήπιες γαστρεντερικές διαταραχές (ναυτία, δυσπεψία, εμετό), εσωτερική αιμορραγία. Μακροχρόνια, προκαλείται υποχρωμική αναιμία που στο 20% των περιπτώσεων συνοδεύεται από γαστρεντερική αιμορραγία (μέλανα εκκένωση, αιματέμεση, ενώ στα έλκη μπορεί να παρουσιαστεί διάτρηση). Αυξημένη αιμορραγία με συμπτώματα επίσταξης, δερματικής σύμφυσης, αιμορραγικές διαταραχές (θρομβοπενία, απλαστική αναιμία, ακοκκιοκυττάρωση που μπορεί να οδηγήσει σε παγκυτοπενία). Υπάρχει και ο κίνδυνος νεφρικής ανεπάρκειας, θηλοειδικής νέκρωσης και ηπατική ανεπάρκεια. Εμβοές των ώτων σε ποσοστό 1% και κώφωση σε ποσοστό 3%. Σε αλλεργικούς, πρόκληση ασθματικών κρίσεων, εμφάνιση δερματικών εξανθημάτων, ενίοτε κάποιες βλάβες ανάλογες των συνδρόμων Stevens-Johnson και Lyell, πιθανό σύνδρομο Reye σε παιδιά (ξαφνική υπερπυρεξία, μεταβολική οξέωση, νευρολογικές και ψυχικές διαταραχές, υπέρπνοια, εμετοί, σπασμοί, ηπατική ανεπάρκεια) κ.λπ.
Έως σήμερα ο Άντρας ήταν βέβαιος –μακάρι νά΄ ξερε γιατί– ότι η ασπιρίνη ήταν το μόνο φάρμακο χωρίς παρενέργειες, μια μεγάλη ανακάλυψη του αιώνα. Ποτέ του δεν είχε ακούσει για αιμορραγικές διαταραχές και σύνδρομο Reye. Και το Παιδί; Μυστήριο. Πρόβλημα. Πόσες φορές έβαζε με προθυμία στο στόμα του πράγματα που έμοιαζαν παράλογα. Και τώρα που το Παιδί δεν θέλει ασπιρίνη, ο Άντρας και η Γυναίκα γίνονται παράλογοι;
Ο Άντρας τηλεφωνεί με αγωνία στο σπίτι, αλλά η Γυναίκα απαντάει ήρεμα. Το Παιδί είναι εντάξει. Ευτυχώς που δεν πανικοβλήθηκαν και δεν χρησιμοποίησαν αντιβιοτικά. Θα μπορούσαν να είχαν πειράξει το Παιδί στην καρδιά ή στο συκώτι. Ο Άντρας σημείωσε υποσυνείδητα σε έναν από τους πιο σημαντικούς λοβούς του εγκεφάλου που σχετίζεται με τη μνήμη, έναν λοβό που φέρει επίσης την ικανότητα να επιλύει προβλήματα, να παίρνει αποφάσεις καθώς και να σχεδιάζει, τη σκέψη: «να διαβάσω για τ’ αντιβιοτικά στη Φαρμακοποιία». Δεν αποτελεί όμως προτεραιότητα. Πράγματι, το Παιδί ήδη παίζει. Ζωγραφίζει. Ο Άντρας ακούει στο βάθος τη φωνούλα του Παιδιού και κατεβάζει το ακουστικό. Ο κόσμος, παρά τα σαλικυλικά, το σύνδρομο Reye και την άγνοια του Άντρα για τις παρενέργειες των αντιβιοτικών, συνεχίζει να κινείται.
Κάτι για το πώς πεθαίνουν τα περιστέρια:
Όταν ο Άντρας φεύγει από το ερευνητικό κέντρο (τελευταίος, ως συνήθως, καθώς αρνείται να παρεκκλίνει από τα σχέδια της ημέρας) δεν βλέπει το περιστέρι. Δεν βρίσκεται κοντά στο κιβώτιο ούτε κοντά στον αεραγωγό. Ο Άντρας ξεκινά για το σπίτι με ανάλαφρο βήμα και πριν βγει από την εσωτερική αυλή σκοντάφτει στο νεκρό περιστέρι. Προς στιγμή τρομάζει. Το βλέμμα του καρφώνεται στο εξογκωμένο μάτι του περιστεριού, το οποίο καθρεφτίζει ακόμη την αμεσότητα της παιδικής έκπληξης ότι ο θάνατος δεν είναι παρά ένα σκληρό, άδικο αστείο. Αλήθεια, πώς γνωρίζει ο εγκέφαλος του περιστεριού ότι η μάχη στο εσωτερικό του σώματος έχει χαθεί οριστικά; Υπάρχει κάποιος αγγελιοφόρος που διασχίζει το εξαντλημένο σώμα για να προειδοποιήσει για τον κίνδυνο; Εάν υπάρχει πότε αντιλαμβάνεται ότι το τέλος πλησιάζει; Ή είναι η δύναμη του πυρετού τόσο φιλεύσπλαχνη που απλώς δεν το συνειδητοποιεί κανείς; Πώς γίνεται και σταματάει το ρολόι φέρνοντας το τέλος σε ολόκληρη την ανιαρή ζωή του περιστεριού;
Ο Άντρας επιφυλακτικά προσπερνάει το μικρό παγωμένο περιστέρι. ‘Ύστερα επιστρέφει από την αποθήκη, παίρνει φτυάρι και σακούλα, ρίχνει το περιστέρι στο χαρτοκιβώτιο και το θάβει προσεκτικά. Φαινόταν τόσο εύκολο. Κλείνοντας το κιβώτιο, η ιστορία του περιστεριού που αποζητούσε βοήθεια είχε τελειώσει. «Ξέρεις, δεν μπορώ να βοηθήσω», είναι σαν να λέει ο Άντρας, «Δεν υπάρχει ίδρυμα για σένα, αλλιώς θα είχα τηλεφωνήσει». Και ο Άντρας αποφασιστικός και σχεδόν ικανοποιημένος πηγαίνει σπίτι.
Η μέρα τελείωσε με απίθανο τρόπο. Τελείωσε άσχημα. Με τον ερχομό της νύχτας, ο πυρετός επιστρέφει. Κυριεύει ξανά το Παιδί, κινούμενος σαν ανεξέλεγκτη πυρκαγιά...
(The end)
No comments:
Post a Comment