Story in Macedonian

Што е сигурно на светот?

Јас сум ентузијастички сопственик на VISA картичка. Секаде кајшто патував (во Мексико, Индија или на Балтикот), ја употребував со таква леснотија што, кога патував во Малезија, воопшто не зедов готовина со себе. Излишно е да се каже дека верував дека технологијата во нашиов глобализиран свет стасала до состојба на совршеност. Сепак, на првиот ден на конференцијата, оваа врвна технологија ме издаде. На универзитетскиот кампус во Серданг ATM машината не ги прифаќаше моите обиди да повлечам пари. Беше утро и редица вработени Малежани, со нивните несомнено исправни картички в рака, се наредија зад мене. Мојот малезиски колега од одборот на конференцијата ме посоветува да се откажам, бидејќи моето предавање требаше да започне за десетина минути.

И така започна конференцијата. Јас бев физички присутен но, секако дека не бев во состојба да бидам целосно присутен. Требаше да одржам предавање на меѓународен форум, пред угледни колеги кои сите можеа да си седат, задоволни што си ја платиле котизацијата за конференцијата. Само еден човек ја немаше платено. Јас! И тоа само поради мојата верба во технологијата, поради што не понесов со себе американски долари од мојата резерва. Слепо верував дека моите пари ќе се материјализираат од мало парче пластика!

По моето предавање, организаторите на конференцијата ми обезбедија автомобил, заедно со друг малезиски колега. Отидовме до сите машини на универзитетот, но повторно - ништо. Тој не изгуби надеж и се понуди да ја посетиме најблиската банка. Службеникот се насмеа, ја зеде мојата картичка и ме замоли за трпение. Чекањето се чинеше бесконечно. Но, всушност, набргу потоа главниот службеник на банката љубезно, но решително ми ја врати картичката. Тој ми рече дека не можат да ми помогнат. Бев навистина трауматизиран.
Се надевам дека никогаш нема да почувствувате како некој од столбовите на светската глобализација се руши. Бев принуден да го поставам еретичкото прашање: На што, во суштина, човек може да се потпре во овој свет? Што е сигурно на овој наш свет?

Мојот малезиски колега изгледаше сочувствително и ми понуди да се обидам уште еднаш во блискиот огранок на најголемата банка во Малезија. Ова изгледа ми беше последната шанса. Во банката влегов во состојба на тотална паника. Бев очаен. `Те молам, Господе. Дај ми ги парите. На крај, тие се мои!` Не можев да се соочам со чекањето во редици, па го замолив мојот малезиски колега да го повика менаџерот. Тој беше крупен, дебел, флегматичен и испотен, но љубезен. Ја слушна мојата приказна, ја зеде мојата visa картичка и внимателно ја разгледа од секој можен агол. Потоа запиша неколку броја на својот компјутер и информацијата беше испратена некаде. Тој не беше задоволен со резултатот. Јас почнав да се препотувам, што во Малезија за време на монсуните не е тешко дури ни под нормални околности.

Менаџерот продолжи да молчи. Уште еднаш, ја провери датата на мојата картичка и го побара мојот пасош. Потоа праша за името на банката која ми ја издала картичката – секако дека не беше чул за мојата мала храбра словачка банка. Конечно го грабна телефонот и ја повика главната канцеларија во Куала Лумпур.

За целото време мојот малезиски колега седеше до мене и се обидуваше да ме орасположи со оптимистички погледи и мимики на одобрување. Од време на време зборуваше тивко со малезискиот банкар – или сакаше да ми помогне, или се обидуваше да разоткрие меѓународен измамник – од каде јас да го знам тоа? Бев сам среде непозната земја и имав само една пластична врска со домот и моите пари. Телефонската врска со Куала Лумпур се прекинуваше секој момент. Огранокот во Серданг, во меѓувреме, беше како смирен рај. Сите изгледаа небаре дремат во пладневната жега. Уште половина час, и ќе можев да пливам во сопствената пот. Врската по втор пат се прекина, а потоа менаџерот по трет пат ги повтори информациите од мојата visa картичка. На крај, ентузијастички ги подигна веѓите. Мојата шанса се појави конечно, ама се потпираше врз едно важно прашање.

Се наведна кон мене и доверливо ме праша: “Како се вика вашата мајка?“
“Кој?“ Прашав, стравувајќи дека погрешно сум го чул.
“Моминското име на вашата мајка.“
“Но мајка ми немала банковни сметки пред да се омажи,“ реков.
“Но мора да сте го запишале кога сте аплицирале за картичката.“
Јас мразам формулари од било кој вид, но во овој момент бев пресреќен.

Тој ме натера да го напишам името само за да бидеме на сигурно. Беше бизарно да се чуе името на мојата мајка со малезиски акцент. Но, успеа. Ги земав парите, полесно дишев и со задоволство се ракував со мојот малезиски колега и претставникот на банката. Кога пешачев по неподносливо врелиот тротоар, конечно разбрав. Кој друг, ако не светските банкари, знаат дека човек не може да се потпре на ништо во овој свет.

Macedonian translation by Ana Pejcinova