Wednesday, July 8, 2009

Fever in Greek translation II


Πυρετός II.

...


Ανήκουμε σε ένα πολιτισμό εξαρτημένων - αλληλοεξαρτώμενων. Εξαρτόμαστε από άλλους και οι άλλοι από εμάς. Όταν αυτή η αλυσίδα σπάσει, κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά, γινόμαστε πιο ανυπεράσπιστοι επειδή στηριζόμαστε σε αυτή την αλληλεξάρτηση.

Ο Άντρας στηρίζεται σε αυτόματες προσδοκίες για να επιστρέψει σε μια ζωή κυριαρχούμενη και ελεγχόμενη από το καθεστώς. Αλλά όταν επέστρεψε σπίτι, βρέθηκε αντιμέτωπος με το κλάμα του Παιδιού – όμοιο με ιαχές πολέμου – που ακουγόταν από τις σκάλες. Η Γυναίκα τά’ χει χαμένα. Ο γιατρός δεν έχει έρθει ακόμη. (Πόση ώρα να έχει περάσει;). Υπάρχουν πολλές, πάρα πολλές παρόμοιες περιπτώσεις. Ο Άντρας εξαγριώνεται επειδή είναι αδύναμος. Στην ‘περίπτωση’ τους, το Παιδί ξαπλωμένο με μισάνοιχτα μάτια, προσπαθεί να ανασάνει και καίγεται μέχρι την άκρη των ματιών του.

Ο Άντρας τηλεφωνεί στο γιατρό αλλά απαντά μια ηλίθια γραμματέας. Της βάζει τις φωνές και αυτό προς στιγμή τον ανακουφίζει αλλά όχι και το Παιδί. Ο Άντρας και η Γυναίκα κοιτάζονται. Παρόλο που βρίσκονται σε έναν προηγμένο πολιτισμό, αυτή τη μάχη πρέπει να την κερδίσουν μόνοι τους.

Ο πυρετός χειροτερεύει.

Το παιδί ξαφνικά λέει: «Θα τραγουδήσω», αλλά δεν τραγουδάει.
«Θα ζωγραφίσω», αλλά δεν ζωγραφίζει.
«Θα γίνω καλά;» ρωτάει με αγωνία.
«Ναι» απάντησαν ο Άντρας και η Γυναίκα, σίγουροι και οι δύο. «Αλλά...» πρόσθεσαν και αυτό το «αλλά» είναι σημάδι για μία σειρά από απίστευτα γεγονότα που ακολουθούν. Απίστευτα για ένα Παιδί, που ήρθε στον κόσμο με την πεποίθηση ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε όταν εκείνο γεννήθηκε.

Ο κόσμος θα μπορούσε να είναι ασφαλής και υπάκουος, αλλά δεν είναι. Δεν είναι λογικός. Το σώμα του Παιδιού βρίσκεται τώρα σε πόλεμο με την ίδια του την ύπαρξη, ενώ αυτοί προσθέτουν νέους λόγους ανησυχίας.

Ο πυρετός πρέπει να πέσει.

Οι κρύες κομπρέσες δεν βοηθούν. Οι μουσκεμένες πετσέτες στεγνώνουν στο λεπτό. Ο Άντρας και η Γυναίκα ξεντύνουν το εύθραυστο κορμάκι του Παιδιού. Μένει γυμνό και τρέμει. Το πάνε στο θάλαμο των βασανιστηρίων – στο μπάνιο. Το Παιδί διαισθάνεται ότι τα χειρότερα έπονται και αντιστέκεται, αλλά εκείνοι το κρατούν σταθερά κάτω από το κρύο νερό. Το Παιδί απλώνει τα χέρια του αναζητώντας μια αγκαλιά, λαχταρώντας για ένα τέλος σε αυτή την σκληρή μάχη, αλλά αυτοί το κρατούν σταθερά, μακριά τους, ρίχνοντας ακόμα πιο κρύο νερό. Τώρα, το Παιδί δεν είναι πια ένας γυμνός τρεμάμενος μονάρχης, αλλά ένα ταπεινωμένο και παραπεταμένο γυμνό πουλάκι με τις φτερούγες του διάπλατα ανοιχτές. Το στήθος του τρέμει κάτω από το κρύο νερό και τα δάκρυα τρέχουν σαν ρυάκια, με κλάμα τόσο δυνατό και άναρθρο που θυμίζει κραυγές πουλιών. Ο Άντρας και η Γυναίκα αποστρέφουν το βλέμμα τους, το πουλάκι στριφογυρνά στα χέρια τους και λέει καθαρά: α.

Όταν όλα έχουν τελειώσει, το Παιδί, πάλι πίσω στο κρεβάτι, λέει με ανθρώπινη φωνή: «Θα τραγουδήσω, θα ζωγραφίσω», και επιτέλους κοιμάται.

Τελικά ο γιατρός έρχεται, με το σύντομο μήνυμα: «Είμαστε στο πλευρό σας. Εσείς θα ’στε στο δικό μας – δίνοντάς του κουράγιο». Δεν ξυπνούν το Παιδί. Τους συμβουλεύει ψιθυρίζοντας από πάνω του. Όμως το θέμα δεν έχει να κάνει με συμβουλές, αλλά με μια διαβεβαίωση. Ναι, αυτός ο πυρετός είναι ο χειρότερος απ’ όλους. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να ξεπεράσει τους 40 βαθμούς. «Έχετε ασπιρίνες στο σπίτι;» ρωτάει ο γιατρός. «Στη χειρότερη περίπτωση…κανένα άλλο φάρμακο. Όμως, όχι ακόμα.»

Ο γιατρός τους αποχαιρετά με ενθαρρυντικά λόγια: «Συνεχίζουμε να είμαστε στο πλευρό σας.»

Ο Άντρας και η Γυναίκα μένουν μόνοι. Δεν μιλούν. Σκέφτονται το ίδιο πράγμα. Πως θα καταλάβουν πότε έχουν έρθει τα χειρότερα; Όμως πολύ σύντομα και πολύ εύκολα το καταλαβαίνουν, όταν ακόμη και το μαρτύριο του κρύου ντους δεν φέρνει αποτέλεσμα.

Έτσι τώρα έρχεται νέο μαρτύριο και όλοι υποφέρουν γιατί σ’ αυτή την περίπτωση το Παιδί μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του πιο αποτελεσματικά. Μ’ ένα κουταλάκι του γλυκού προσπαθούν να δώσουν ένα τέταρτο ασπιρίνη στο ερημιτικά κλειστό του στόμα. Αυτό τινάζει το κεφάλι του μπρος πίσω, χτυπώντας τους με τα χέρια, ενώ ο Άντρας και η Γυναίκα αντιστέκονται οργισμένα στο πείσμα του. Ξανά και ξανά, ξεθεωμένοι, προσπαθούν να δώσουν στο Παιδί με το ζόρι, νέες δόσεις ασπιρίνης.

Πως είναι δυνατόν το Παιδί να κατασκόπευε στην κουζίνα και να φοβόταν τόσο πολύ μήπως του ρίξουν φάρμακο στο ρόφημά του; Όταν τελικά καταφέρνουν να του το δώσουν, κάνει αμέσως εμετό…

Κάτι για το πώς πεθαίνουν τα παιδιά


Μια ανάμνηση που παραμένει ζωντανή στην οικογένεια, είναι η ιστορία μιας συγγενούς που επέζησε από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μόνη με δύο μικρά παιδιά: ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Και τα δύο ήταν άρρωστα μέχρι θανάτου. Χρειάζονταν φάρμακα. Η μητέρα μπορούσε να δώσει φάρμακα στο κορίτσι, που ήταν ήδη πολύ αδύναμο. Το αγόρι, που ήταν δυνατότερο, αντιστάθηκε και πέθανε. Αν το γνωρίζεις αυτό, δεν είναι σίγουρο πως ό,τι και να γίνει θα δώσεις το φάρμακο στο παιδί σου;

Ο Άντρας και η Γυναίκα δεν έδωσαν φάρμακο στο Παιδί. Παραιτήθηκαν ξαπλώνοντας δίπλα στο μικρό ζεστό κορμάκι. Μένοντας σε επιφυλακή, καταφέρνουν να κοιμηθούν ανήσυχα. Και ξυπνούν πάλι μες την ανησυχία, έχοντας κάνει πολύ άσχημο ύπνο, σαν και του Παιδιού. Περιμένουν. Νωρίς το πρωί, ο πυρετός πέφτει. Τουλάχιστον πέτυχαν να διαλύσουν την ασπιρίνη μέσα στο ρόφημά του…

Η επιστήμη βρίσκεται στα πιο απίθανα μέρη.

Το γνωρίζουμε ήδη σε αυτό το ερευνητικό κέντρο. Το πρωί το περιστέρι περιμένει τον Άνδρα μπροστά από το ερευνητικό κέντρο, με τα φτερά του αναστατωμένα – είναι καμπουριαστό και σιωπηλό.

Κάτι για το πώς πεθαίνουν τα περιστέρια

Kάποιος έξυπνος φημισμένος επιστήμονας και δοκιμιογράφος, ονόματι Δρ. Lewis Thomas, έγραψε το αξιόλογο δοκίμιο «Θάνατος στη Φύση». Σε αυτό ανέλυσε το παράξενο χαρακτηριστικό που έχουν τα ζώα να πεθαίνουν διακριτικά και μόνα και κατέγραψε πόσα είδη ζώων, την κατάλληλη στιγμή, αναζητούν την απομόνωση και αφήνουν την κοινότητά τους. Επιπλέον μιλάει για το πόσο λίγα νεκρά ζώα, κυρίως πουλιά, βλέπουμε σε σχέση με το πόσα πεθαίνουν καθημερινά από φυσικά αίτια.

Το περιστέρι μας επιμένει να στέκεται μπροστά από τις πόρτες του ερευνητικού κέντρου. Μερικές φορές, όταν ο Άνδρας σηκώνει το βλέμμα από τη δουλειά του, το βλέπει να στέκεται εκεί. Αλλά τί ελπίδες έχει αυτό το περιστέρι όταν η αρρώστια τού επιτίθεται, όταν η ιογενής διμοιρία, έτοιμη για όλα, διαπερνά τις αμυντικές γραμμές που δημιουργούν οι βλεννώδεις μεμβράνες, διανέμοντας ό,τι χειρότερο διαθέτει, ακόμα και στους πιο ευαίσθητους ιστούς;. Ιοί εισχωρούν μέσα στα κύτταρα του εγκεφάλου, τρυπώντας τα κυτταρικά τοιχώματα και περνούν λαθραία τις ψευδείς πληροφορίες των νουκλεονικών τους οξέων. Γενετικά κωδικοποιημένες ταινίες, τις οποίες τα μολυσμένα κύτταρα εμπιστεύονται, καταγράφουν την πληροφορία στο δικό τους κύκλωμα κι έπειτα δουλεύουν με στόχο τον πολλαπλασιασμό των ιών και κατά συνέπεια την ολική καταστροφή. Όταν η κατάσταση ξεφύγει τόσο, τι μπορεί να διατηρήσει ένα περιστέρι ως μονάδα, ως ύπαρξη, ως ολοκληρωμένη οντότητα...; Τώρα πια, το κέντρο ελέγχου του «εγώ» του περιστεριού, δεν εμπλέκεται πλέον στη μάχη και το περιστέρι έχει απομείνει στο ρόλο του θεατή. Μπορεί μόνο να προσευχηθεί και να στείλει ένα τελευταίο μήνυμα σε κάθε κύτταρο ακόμα κι αν δεν γνωρίζει ποια είναι η θέση του στο μέτωπο της μάχης. Το μήνυμα πρέπει να είναι ισχυρό. Πάλεψε με όποιον τρόπο μπορείς... για όλους. Τί άλλο μπορεί να κάνει αυτό το σαστισμένο περιστέρι, αναλύοντας κάθε πιθανότητα μέσα στον αρτηριοσκληρωτικό του εγκέφαλο; Τί άλλο μπορεί να κάνει από το να τινάζει τα φτερά του, να μαζεύεται και να περιμένει; Ωστόσο, η εντολή εξακολουθεί να κατακαίει το μυαλό – μέσα σε αυτό το χωρίς σκέψη κεφάλι. Στην πραγματικότητα το περιστέρι έχει ήδη εξαφανιστεί.

Ο Άνδρας πιστεύει πως το περιστέρι πέταξε , αφού δεν το είδε από το γραφείο του. Αλλά είναι μόνο για μια στιγμή. Πηγαίνοντας στο εργαστήριο που βρίσκεται στο υπόγειο βλέπει φευγαλέα το περιστέρι. Κινείται ήδη πιο κοντά στον αεραγωγό, όχι μακριά από την είσοδο του ερευνητικού κέντρου.
Το περιστέρι είχε συρθεί προς ένα ζεστό μέρος, σπρωγμένο από διαίσθηση ώστε να βοηθήσει να αναζωπυρωθούν οι δυνάμεις του. Αλλά και με διδακτικό νόημα: “Το ανοσοποιητικό σύστημα πρέπει να διακρίνει τα «ξενικά» (νοσογόνα μικρόβια) και τα «ανυπότακτα» (τα δικά μας κύτταρα) και να τα αδρανοποιήσει. Εάν το σύστημα δεν επιτύχει, τότε η όλη κατάσταση μπορεί να έχει μοιραία κατάληξη.

Η πρώτη γραμμή άμυνας (μακροφάγα, μονοκύτταρα και ουδετερόφιλα) και οι υπόλοιποι φυσικοί δολοφόνοι, κάνουν πολύτιμες και συγκεκριμένες ανοσολογικές αντιδράσεις, καθορισμένες από Β-κύτταρα, T-κύτταρα και Β-λεμφοκύτταρα, κάτω από την επιρροή των αντιγόνων (το υλικό που πυροδοτεί την ανοσολογική αντίδραση) και με την παρουσία των αυξητικών παραγόντων, δημιουργούν ανοσοσφαιρίνες, διαιρούνται και μέσα σε λίγες μέρες ωριμάζουν σε πρωτοπλασματικά κύτταρα. Κυρίως καταπολεμούν βακτηριακές μολύνσεις. Τα Τ-λεμφοκύτταρα εξοντώνουν τα κύτταρα του οργανισμού που είτε είναι ξένα, είτε είναι μολυσμένα με ιούς και μεταλλαγμένα, και έχουν ανοσοποιητική-ρυθμιστική λειτουργία."

Μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στα Τ και Β λεμφοκύτταρα σχετίζεται με τον τρόπο που αυτά διακρίνουν τα αντιγόνα. Τα Β-κύτταρα αναγνωρίζουν αμέσως τα αντιγόνα. Ενώ τα Τ-κύτταρα αναγνωρίζουν τα τμήματα των αντιγόνων που είναι συνδεδεμένα με την αλβουμίνη και με το Μείζων Σύμπλεγμα Ιστοσυμβατότητας (MHC). Το φαινόμενο αυτό το ονομάζουμε καταστολή του MHC…´


(to be continued)

No comments: